Voormalig rooms-katholieke kerk Onze Lieve Vrouwe van Fatima met twee scholen, gebouwd tussen 1947-1954 door architect N.F.A. Molenaar en zijn medewerker P.A.N. Sips.

Het gebouwencomplex bestaat uit een kerk met sacristie en pastorie, een kleuterschool en een lagere school en is gesitueerd op een driehoekig perceel grenzend aan de vooroorlogse uitbreidingswijk Rustenburg en het naoorlogse Leyenburg. De kerkgevel is gericht op een voorpleintje en dus bewust afgekeerd van het drukke verkeersknooppunt.  

De kerk bestaat uit een langwerpig schip met halfronde apsis. Een zijbeuk wordt van het schip gescheiden door een rij ronde kolommen. De apsis en de zijgevels hebben hoge smalle ramen wat een verticale gerichtheid bewerkstelligt. Aan de zuidzijde van het koor bevindt zich een vierkante laagbouw met sacristie, verbonden met de pastorie. De strakke, symmetrische voorgevel heeft boven de ingangspartij een plastiek vervaardigd door Jacques van Rhijn. Het stelde oorspronkelijk Maria voor, maar in 2011 is het hoofd en borststuk van Maria verwijderd en vervangen door een Jezushoofd. De gevel wordt bekroond door een lage opengewerkte klokkentoren. Links van de voorgevel bevindt zich de semi-vrijstaande ronde doopkapel.

De kleuterschool van twee bouwlagen is gelegen op de kruising van de Escamplaan en Volendamlaan en heeft een kenmerkende rotonde bedoeld als speelzaal. De kleuterschool is intern verbouwd tot crèche door Madeleine Steigenga. De tweede school langs de Escamplaan is verbonden met de pastorie en heeft aan de kopgevel ook een plastiek. De kleuterschool en de lokalengevels van de tweede school zijn voorzien van een gevel gevormd door een rasterwerk van beton, ingevuld met ramen en gedecoreerde betonnen borstweringspanelen. 

De architect, Molenaar jr., werkte voor de oorlog aan enkele andere kerken in Den Haag, onder meer de Sacramentskerk aan de Sportlaan (1925). De vooroorlogse ontwerpen kenmerken zich door de traditionele stijl met neogotische elementen, zichtbaar beïnvloed door A.J. Kropholler. Na de Tweede Wereldoorlog wordt Molenaars stijl meer modern-traditionalistisch, zoals te zien aan de Marlotkerk (1947). De samenwerking met P.A.N. Sips leidde tot de introductie van de 'modernistische' architectuuropvattingen op het bureau, veelal vertaald naar nieuwe constructietechnieken en materialen. Zo zijn de gebouwen opgetrokken in baksteen, maar wordt er veelvuldig beton gebruikt bij bijvoorbeeld de constructie-elementen (die in het zicht gelaten zijn) en de kozijnen.

Kerk en scholen zijn van algemeen belang vanwege de stedenbouwkundige waarde door de specifieke ligging op een plein in een knooppunt van drukke verkeerswegen; het vormt hierdoor een belangrijk baken in de voor- en naoorlogse huizenzee. Het complex heeft architectuurhistorische waarde als kenmerkend voorbeeld van de meer modernistisch georiënteerde architectuur uit de wederopbouwperiode. Tevens heeft het totaal van twee scholen en een kerk, gebouwd in één ontwerp een hoge ensemblewaarde.