IJzeren watertoren gebouwd in het begin van de twintigste eeuw ten behoeve van de uitoefening van een glastuinbouwbedrijf. De watertoren bestaat uit een op een tweedelig vakwerk staalskelet met trekstangen geplaatst vierkant ijzeren waterreservoir met klinknagels. Tegen het reservoir is een ijzeren ladder geplaatst.

In de late middeleeuwen was er in het Westland met name sprake van akkerbouw en veeteelt. De fruitteelt in het Westland nam vanaf de zeventiende eeuw toe. Door de ligging aan de kust, wat zorgde voor relatief zachte winters,  was het gebied geschikt voor tuinbouw. Daarnaast lag de streek tussen de groeiende steden waar de vraag naar tuinbouwproducten toenam. Ook de goede waterverbindingen voor het transport naar deze steden waren gunstig. Door het gunstige klimaat konden druiven in de open lucht geteeld worden tegen zogenaamde druivenmuren. Het zand van de oude strandwallen werd gebruikt om de bodemkwaliteit van de veen- en kleigronden te verbeteren. De tuinbouw startte in het Westland op grotere schaal in de negentiende eeuw, waarbij gemengde bedrijven geleidelijk verdwenen. Rond 1880 werd de glastuinbouw in het gebied geïntroduceerd.

Ook bij de boerderij Martinus Nijhoffweg 3-5 was er sprake van een ontwikkeling van een gemengd bedrijf naar een bedrijf dat zich richtte op de glastuinbouw. De watertoren vormt daarvan de laatste tastbare herinnering.

De watertoren is van algemeen belang vanwege de cultuurhistorische waarde als kenmerkend en inmiddels zeldzaam geworden onderdeel van een vroeg twintigste-eeuws tuindersbedrijf, verbonden met de ontwikkeling van de regionaal en nationaal belangrijke Westlandse tuinbouw. De watertoren is van algemeen belang vanwege de architectuurhistorische waarde, gelegen in de gaafheid van de constructie en de typologie.