Kloostermuur, restant van het voormalige Dominicanenklooster. 

 De dominicanen of de Orde der Predikheren vormen een bedelorde die in 1215 in Frankrijk is gesticht. De orde richtte zich vooral op steden om daar het evangelie te verkondigen. Aan het eind van de veertiende eeuw kwamen de dominicanen naar Den Haag. Het plan om voor hen een klooster te bouwen kwam van graaf Albrecht van Beieren en zijn tweede vrouw Margaretha van Kleef. Zij maakten de stichting van een klooster mogelijk door grond en gebouwen ter beschikking te stellen. Het Dominicanenklooster werd in 1404 gesticht. Tot 1576 werd het klooster gebruikt en bewoond door de monniken. Na de reformatie werd in 1583 het grootste deel van het klooster al afgebroken. In 1690 werd het restant, op één muur na, vernietigd door de ontploffing van een kruithuis. Enkel de Kloosterkerk en een muur op het binnenterrein bleven bewaard. Bij verbouwingen in de eeuwen erna is de 80 centimeter dikke muur steeds gehandhaafd. In 1994 is de muur na sloop van de omliggende bebouwing vrijwel geheel behouden gebleven en hersteld. Sindsdien staat deze grotendeels vrij op het binnenterrein tussen de Kloosterkerk en de Algemene Rekenkamer. De muur heeft zes spitsboogopeningen, waarvan de twee zuidelijke later tot de grond toe zijn opengebroken. De vierde opening bevat een oude toegang waarin zich nog een laatgotische tracering bevindt. 

De kloostermuur is van bouw- en cultuurhistorische waarde omdat het in belangrijke mate bijdraagt aan de geschiedenis van het Lange Voorhout en als tastbaar restant van het Dominicanenklooster dat hier gestaan heeft. De kloostermuur is relatief gaaf bewaard gebleven en heeft als laatste herkenbare restant van de kloostergebouwen een hoge zeldzaamheidswaarde.

Omvang bescherming: geheel .