Voormalig schoolgebouw “Zuiderpark H.B.S”, later Stevin College, ontworpen en gebouwd in 1957 door gemeente-architect Sjoerd Schamhart. Momenteel in gebruik als verzamelgebouw, met onder meer een theater, een filmhuis en bedrijfsunits.

Het gebouw bestaat uit een tweelaagse voorbouw aan de Zuidlarenstraat, een tussenlid en het hoofdgebouw van drie bouwlagen tegen de achterkant van het perceel, parallel aan de Zuidlarenstraat. Het hoofdgebouw wordt aan de oostelijke zijde afgesloten door een volume van twee lagen dat haaks op de hoofdbouw staat.

Zuidlarenstraat 59 werd in 2012 verbouwd door Studio Leon Thier. Toen zijn de puien en kozijnen vervangen, waarbij wel de oorspronkelijke indeling behouden werd.

In het voorgebouw bevindt zich de oorspronkelijke hoofdingang, een aula en een kantine. De voormalige aula is omgebouwd tot theaterzaal en de kantine tot foyer. De hal en de foyer hebben nog een fraaie natuurstenen vloer. Op de eerste verdieping van het voorgebouw zat een docentenkamer en tentoonstellingsruimte, nu omgebouwd tot filmzaal.

Vanuit het voorgebouw leidt een gang naar het centrale trappenhuis van het hoofdgebouw. Het trappenhuis ligt ongeveer in het midden van het hoofdgebouw en verdeelt het zodoende in twee vleugels. De oostelijke vleugel huisvest 22 voormalige leslokalen verdeeld over drie verdiepingen. Tussen twee lokalen ligt steeds een kleinere ruimte die dienst deed als vakbibliotheek, als alternatief voor één centrale bibliotheek. De indeling van deze lokalen is tamelijk goed bewaard. De lokalen doen nu dienst als bedrijfsunits. De oostelijke vleugel wordt afgesloten door twee boven elkaar gelegen gymlokalen die haaks op de hoofdbouw staan. Tussen de voorbouw en het gymnastiekblok is zodoende een omsloten schoolplein ontstaan, waaraan zich nu de entree bevindt. De bestrating van het plein sluit aan bij de assen van de gevel. In de gymzalen zitten nu dansstudio’s. In de westelijke vleugel bevinden zich acht speciale vaklokalen met hogere plafonds. Dit zijn nu cursusruimtes.

Wat betreft de constructie is het gebouw typisch voor de wederopbouwarchitectuur. De elementen waaruit het wordt opgebouwd, bijvoorbeeld het betonskelet en pilaren, zijn in het oog gelaten. De gevels bevatten veel glas, de borstweringen zijn bekleed met donkere tegels. Het interieur is licht vanwege de schuin geplaatste bovenramen waardoor veel daglicht binnenkomt.

Het gebouw had een functionele relatie met de buurt. In de bouwtijd had de gloednieuwe wijk Morgenstond nog geen wijkcentrum. Tot dat er wel was, konden buurtbewoners (in de avonduren) delen van het schoolgebouw gebruiken. De ruimtes die van belang zijn voor het wijkleven, namelijk de aula, kantine en gymlokalen, zijn zelfstandige elementen: zij zijn toegankelijk zonder dat de school betreden hoeft te worden.

Kenmerkend voor wederopbouwarchitectuur van openbare gebouwen is de integratie met beeldende kunst. Ook bij deze school zijn meerdere kunstenaars betrokken geweest. Jeroen Voskuyl ontwierp de natuurstenen vloer van de hal en de kantine. De brede, doorlopende voegen in de onregelmatig gevormde stukken kwartsiet symboliseren de verkeersrichtingen in de school. Ook is Voskuyl verantwoordelijk voor de mozaïek op de voorgevel. De voorstelling symboliseert de maatschappelijke ladder en de relatie tussen school, leerling en ouders. Willem Hussum bracht een schildering aan op de scheidingswand tussen hal en docentenkamer  op de eerste verdieping. Het is een compositie met geometrische figuren in vrolijke kleuren. Een krant schreef over Hussums kunstwerk: “Waar vroeger in soms sobere schoolgangen de platen hingen van ‘De kruisvaarders veroveren Damiante’, is hier een lichte, vrolijke hal gemaakt.” Jan Snoeck ontwierp buiten het gebouw het inlaatrooster van de luchtverversing. Oorspronkelijk stond het op het schoolplein, nu bij de voormalige hoofdingang.

Het schoolgebouw is van architectuurhistorische waarde als goed voorbeeld van schoolarchitectuur uit de wederopbouwperiode, ontworpen door één van de belangrijke Haagse architecten uit deze periode.  Tevens van kunsthistorische waarde vanwege de aanwezigheid van kunstwerken die een eenheid vormen met het gebouw, waaraan tal van in die tijd prominente kunstenaars een bijdrage hebben geleverd. Het heeft cultuurhistorische waarde als uitdrukking van de onderwijsvernieuwing uit die periode, waarbij o.a. gebruik werd gemaakt van vaklokalen en werknissen. De voormalige school is bovendien een herkenbaar en beeldbepalend gebouw in de wijk met overwegend uniforme woonblokken.